CIEMNO PŁONIE. Wystawa fotografii Laury Makabresku (Kamili Kansy) inspirowanych duchowością Edyty Stein – św. Teresy Benedykty od Krzyża

Fundacja Maria i Marta
w ramach Roku Edyty Stein we Wrocławiu
zaprasza na

Wystawę fotografii Laury Makabresku (Kamili Kansy) inspirowanych duchowością Edyty Stein – św. Teresy Benedykty od Krzyża

„CIEMNO PŁONIE”

MIEJSCE: Kościół pw. św. Michała Archanioła we Wrocławiu, ul. B. Prusa 78

WERNISAŻ: 10 października 2022, godz. 19.00

recytacja fragmentów dzieł Edyty Stein: Agnieszka Paluch, muzyczne towarzyszenie: Kulisiewicz Duo

Termin wystawy: 10.10.2022– 16.11.2022

LINK 1 DZIEŃ  – 11.10.2022 https://youtu.be/igTIFWOE6Es

LINK 2 DZIEŃ – 12.10.2022 https://youtu.be/Hu8SpZ0MFLc

Wybór zdjęć Laury Makabresku odsyła do tajemnicy Krzyża i misterium Krwi Chrystusa, która uzdrawia, oczyszcza i daje Życie. Jest też Krwią pełną żaru, czułą i miłosną, pragnącą przelewać się strumieniem w głębiny duszy człowieka, którego rodzi nieustannie do istnienia w miłości i dla miłości.

Łagodne światło, spokój i harmonia kolorów, obecna na fotografiach cisza, a także nastrój spragnionego oczekiwania, podprowadzają pod próg kontemplacji rozumianej w duchu karmelitańskim – jako zanurzonego w ciszy Spotkania z Tym, o którym wiemy, że nas kocha.

Zdjęcia Laury Makabresku współczesnym językiem fotografii wyrażają głębokie duchowe treści związane z kontemplacją życia Edyty Stein – św. Teresy Benedykty od Krzyża. Są zarazem osobistym świadectwem duchowego spotkania artystki ze Świętą Patronką Europy.

Kamila Kansy, znana jako Laura Makabresku, jest artystką wizualną. Urodziła się w 1987 roku w Brzesku. Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Obecnie razem z mężem mieszka i tworzy na wsi polskiej. Debiutowała w 2012 roku wystawą w ramach Miesiąca Fotografii w Krakowie. Od tego czasu swoje prace prezentowała w kraju i za granicą. Jest laureatką Nagrody „Arteonu” za rok 2018, jak również Ogólnopolskiego Konkursu Sztuki Sakralnej OKSSa w 2021 roku.

Twórczość jest dla niej częścią prostej codzienności. Jest miejscem, w które wychodzi oczekiwać w nadziei na spotkanie z Osobowym Pięknem. Fotografuje i pisze, a w zasadzie to tka opowieści, których wątki choć porozrzucane po kadrach i tytułach prac plotą wspólną narrację o dotkliwym i melancholijnym, łagodnym i prostym trwaniu w świecie. Widz w spotkaniu z jej pracami często utożsamia się z bohaterami, którzy ukazani są jako uczestnicy rzeczywistości przedstawionej w całej swojej pełni, zaangażowani w nią we wszystkich swoich wymiarach na równych prawach. Przypomnienie sobie o tej cudownej dyspozycji osoby ludzkiej i ponowne otwarcie na nią jest paradoksalnie działaniem niewymagającym wysiłku (aktywności, nakładów), lecz raczej ogołocenia zmysłów i przestrzeni wokół siebie, pozwolenia na zaistnienie ciszy i wynurzenie się drążącej tęsknoty za Rajem, reanimacji myślenia o świecie kategoriami baśni i mitu. Artystka nazywa ten rodzaj twórczości „realizmem mistycznym”, gdzie to, co metafizyczne splecione jest z tym, co materialne w tajemniczo oczywisty sposób, bez ciężkiego wrażenia nadzwyczajności. Wszystko wydaje się być na swoim miejscu, chociaż trudno jest powiedzieć, w jaki sposób się to dzieje. Twórczość ta wydaje się być wydobywana z bardzo osobistych doświadczeń artystki, choć popularność jej dzieł świadczy o tym, że są to doświadczenia wspólne dla wielu jej odbiorców, co pozwala sądzić, że być może rzeczywiście zawierają one w sobie okruchy prawdy o

istnieniu.

Projekt przygotowany przez Fundację Maria i Marta we współpracy z Ośrodkiem „Pamięć i Przyszłość” oraz Centrum Historii Zajezdnia.